Dziesięć lat temu zrobiłam swoją Mapę Skarbów. Było to w momencie największego z kryzysów jakie kiedykolwiek przeżyłam. Gdy zawalił się cały mój świat…. gdy pozamykały się życiorysy moich najbliższych – jednych gwałtownie, innych przewlekle, a wszystkich zbyt wcześnie i nie w porę… Znalazłam wtedy w sobie jeszcze tyle siły, żeby wyrzucić złe emocje… i choć tak bardzo, bardzo bolało… napisałam kilka wierszy… wyrzuciłam w nich swoją złość, bezsilność i strach. Potem schowałam je do szuflady i usiadłam nad kartką czystego, białego papieru i… po prostu zrobiłam swoją Mapę Skarbów….

Przepis na nią jest niezwykle prosty – należy wkleić swoje zdjęcie pośrodku białej kartki i w chmurkach, które otaczają zdjęcie wpisać wszystkie życzenia jakie mamy do wszechświata. Tak, właśnie tak – życzenia do wszechświata… Od każdej chmurki poprowadzić strzałkę bardzo wyraźnie skierowaną do środka, ku zdjęciu. To moje życzenie! I to, i to jeszcze! Tego oczekuję, tak chcę! A potem….zapomnieć o tym i żyć… Żyć świadomie, najpełniej, smakując każdy dzień jakby był tym ostatnim…. Nie rozpamiętywać, nie czekać…. zacząć nowy rozdział…. żyć….

Dom, w którym mieszkam jest stary – pełno w nim zakamarków i schowków. Są szuflady, z ktorych wysypują się kartki zapisane ręką mojej matki i skrzynka z narzędziami schowana kiedyś przez ojca… Przy okazji generalnych porządków znalazłam swoją Mapę Skarbów pomiędzy starymi zabawkami syna… Zapisałam na niej bardzo poważne życzenia: kocham i jestem szczęśliwa… odnajduję równowagę…. jestem mniej krytyczna wobec innych…., a nawet – spędzam wymarzone wakacje…

Siedzę nad tą kartką i uśmiecham się, bo… dzisiaj, dziesięć lat po tamtym dniu spełniły się wszystkie moje życzenia do wszechświata…. wszystkie bardziej i mniej realne oczekiwania, nawet te pisane całkowicie na wyrost…

Odwracam kartkę i czytam zapisane tam motto:

Stajemy się tym
na co nastawiony jest
nasz umysl…

Lilith