To tak, jakbyśmy byli pozbawieni możliwości wyboru? A gdzie nasza wolność?

Ależ mamy wybór, tylko trzeba zastanowić się, czy warto za niego płacić cenę chorób, cierpień czy pomieszania umysłowego. Trzeba też zapytać się, czy warto cierpieć, by udowadniać swą urojoną wolność, czy też ją odzyskać?

Odzyskanie realnej wolności polega na zharmonizowaniu się z wibracjami najsubtelniejszymi. Tylko one gwarantują pełnię wolności. Wolności twórcy, a nie buntownika. Doskonałość nie ma powodu buntować się przeciw samej sobie. Tylko ktoś, kto innym zazdrości doskonałości, buntuje się i zamiast budować, niszczy siebie. Wprowadza w ten sposób dysharmonię i w związku z tym nie może być szczęśliwy. Owszem, może czuć się przyjemnie, ale jest to krótkotrwała satysfakcja.

Wibracje, które w nas się pojawiają, wydają się nam przyjemne, bądź niemiłe. Ale to odczucie nic jeszcze nie mówi o ich jakości. To dlatego, że nasze poczucie przyjemności może być spaczone. Przyjemność to stan odczuć zupełnie subiektywnych. Odczucie przyjemności nie mówi nam zazwyczaj nic na temat jakości wibracji, które odczuwamy. Mówi natomiast o sposobie naszego indywidualnego reagowania na zdarzenia. Co innego sprawia przyjemność alkoholikowi, co innego nimfomance, a co innego masochiście. Nieprawdaż?

To dlatego przyjemności często postrzega się jako zakłócenia w duchowym rozwoju. Tym niemniej takie stanowisko świadczy o „wylewaniu dziecka razem z kąpielą”.

Po czym poznać, że jedne wibracje są korzystne, a inne nie?

Pytanie 1: Dla kogo korzystne i w jakim celu?

Mrówki i pszczoły najlepiej rozwijają się w miejscach, które dla człowieka są zabójcze. Ale to jeszcze nie dowód, że te owady mają paskudną karmę. One korzystają z właściwych dla siebie wibracji.

Drapieżniki mogą przeżyć tylko dzięki agresywności. Ale to nie znaczy, że człowiekowi owa agresywność jest potrzebna do życia. Owszem, wojownikom, sportowcom – do odnoszenia sukcesów jak najbardziej. Ale dla tych, którzy chcą żyć normalnie, albo rozwijać się duchowo – stanowi przeszkodę, obciążenie karmiczne.

Z tego, co dotychczas przeczytałeś, mógłbyś wyciągnąć wniosek, że w naszym życiu nie ma niczego złego, niczego niekorzystnego, bo to jest relatywne.

Nie całkiem o to chodzi. Myślę, że kiedy dobrniemy wspólnie do końca lektury, będziesz na to patrzeć inaczej – bardziej świadomie. Teraz możesz być jednego pewien: nie wszystko jest korzystne, nawet nasze cele mogą się okazać szkodliwe dla nas samych.

Ot, taka niespodzianka!

To, co sprawia nam przyjemność, to rzecz gustu

Osoby medytujące znacznie lepiej czują się w obecności tych, którzy są spokojni, wyciszeni wewnętrznie, radośni.

Z kolei osobnikowi znerwicowanemu radość czy spokój mogą się wydawać czymś obrzydliwie nudnym, lub wręcz nienormalnym, chociaż same w sobie bazują na subtelnych wibracjach. Norma nerwicowca różni się zarówno od normy depresyjnego flegmatyka, jak i do normy medytującego jogina.
Zaakceptujmy ten fakt.

Kiedy mówimy o spokoju, sprawa nie wydaje się jednoznaczna. Spokój bowiem kojarzy się podświadomie z uspokojeniem na siłę, a to znaczy ze zduszeniem w sobie żywotności. Taki „spokój” ma wibrację śmierci. Ona na pewno nie harmonizuje ani z wibracją życia, ani oświecenia. Jest ciężka i brudna.

Zupełnie innego spokoju doświadcza ktoś, kto dłuższy czas medytuje. Już nawet podczas pierwszych ćwiczeń może doznać tego wspaniałego odczucia.

Świadomość subtelnych wibracji pojawia się nam w związku z medytacją. Wówczas zauważamy, że spokój, radość, czy miłość, których doświadczamy w medytacji, są to uczucia zupełnie różne od tych, które nazywaliśmy tymi słowami. Przede wszystkim są one dużo subtelniejsze, delikatniejsze.

Z takim odkryciem i z taką świadomością mamy podstawy, by oceniać jakość wibracji związanych z odczuciami. Jeszcze lepiej by było, gdybyśmy mogli odwołać się do jasnowidzenia. Wówczas zauważylibyśmy, że wibracje zwane subtelnymi – świecą, że są jasne. Natomiast te, które nazywamy ciężkimi, są ciemne (czasami wręcz smoliste) i rzeczywiście ciężkie.

Jeżeli jesteśmy świadomi swych odczuć, wówczas mamy też możliwość oceniać jakość myśli. Z myślami uduchowionymi bowiem wiążą się duchowe, subtelne odczucia, a z niskimi, nieczystymi – niskie (ciężkie).

Niskie uczucia mają to do siebie, że nie pojawiają się w medytacyjnym stanie świadomości, a przede wszystkim w jego głębokich fazach. Można by więc podejrzewać, że człowiek stale medytujący jest w jakiś sposób upośledzony, gdyż nie ma możliwości doświadczać negatywnych odczuć. Te negatywne odczucia wydają się nam przecież takie ważne, motywujące do działań.

Otóż to! Tak przejawia się kiepska karma. Niskie odczucia przyciągają do siebie niskie myśli, a z nimi jakość naszego, życia czy duchowych dokonań też nie może wyjść poza wibrację klozetu. A ileż przy tym trzeba się natyrać!

Owszem, można współczuć medytującemu, że nie zna tak „wspaniałych” odczuć jak gniew, nienawiść, żal, strach itp., że nie wie, co to kac, czy rzyganie po chlaniu. Można się o niego martwić, że zagubi się w rzeczywistości, w której przecież podobno nie ma miejsca na miłość, szczęście, radość, harmonię.