Czym jest Regresing®?
Regresja - termin ten ( z łac.) tłumaczy się jako "Kroczący wstecz, cofający się do skutków, do przyczyn" najlepiej oddaje, czego dotyczy metoda regresingu.

Regresing prowadzony metodą opracowaną przez Leszka Żądło opiera się na niehipnotycznej terapii. Człowiek jej poddany ma pełną świadomość tego, co się z nim dzieje i w każdej chwili może przerwać swą "podróż" po przeszłości zgodnie z własną wolą, lub dowolnie długo ją kontynuować. Najczęściej wystarcza półtorej godziny pozostawania w stanie regresywnym, by wyzwolić te wspomnienia, które powodują nasze blokady takie jak np.: emocjonalne, lęki, nerwice depresje, fobie, a bywa, że przyczynę choroby często uznanej za nieuleczalną i oczyścić z negatywnych wzorców.

Bezpieczeństwo tej metody polega na tym, że przypomina się nam tylko to, co jesteśmy w stanie przyjąć i zaakceptować. Często zaskakuje nas, jak jakieś by się wydawało nieszkodliwe zdarzenie, wywarło wpływ na nasze życie, zdrowie, związki z innymi ludżmi, stan posiadania lub nie majątku. Dotarcie do momentu, w którym powstał w nas wzorzec zachowań i reakcji na określone sytuacje pomaga w skutecznym ich odreagowaniu. Nasza podświadomość, zawsze dąży do powtarzania znanych jej sytuacji, to daje jej poczucie bezpieczeństwa. Nie ma dla niej znaczenia, czy jest to dla nas korzystne, czy nie. Ona nie rozumuje w ten sposób, nie jest logiczna. Poprzez regresing mamy szansę na zmianę zapisów, w naszej podświadomości.

Niekiedy, w czasie sesji regresyjnej wraca pamięć poprzednich wcieleń. Nie dotyczy to wszystkich, a tylko części ludzi, poddających się terapii. Jest to proces naturalny. Pamięć poprzednich wcieleń jest im po to dana, by mogli odreagować destruktywne i autodestruktywne programy na życie, niekiedy sięgające wiele wcieleń wstecz. Wspomnienia karmiczne, są u nich obecne, w sposób świadomy lub półświadomy w codziennym życiu.

Jak wygląda sesja Regresingu®
Przed sesją nie należy nastawiać się na jakieś określone wrażenia. Nasza podświadomość najlepiej wie, co należy najpierw zacząć uwalniać i w jaki sposób nam to okazać. Doskonałym przygotowaniem do sesji jest modlitwa lub medytacja, na temat ufności w uwalnianiu od wszelkich : ograniczeń, lęków, manipulacji, zaślepień, bólów, chorób. Otwartości na bezpieczeństwo przyjęcia pozytywnych zmian i korzyści płynących z odreagowania destrukcyjnych wzorców, na doskonałą współpracę z terapeutą.

W czasie sesji klient wygodnie leży na twardym podłożu i intensywnie oddycha (wg. Reicha ). Dostarczona z oddechem energia pobudza te części ciała, gdzie zgromadzonych jest najwięcej ograniczających, duszących napięć psychicznych.

Stan regresywny pojawia się po uzyskaniu płytkiej relaksacji związanej z wymuszonym oddechem. Zaczynają występować mniej lub bardziej świadome skojarzenia i odczucia. Zadaniem terapeuty - regresgowca jest zwrócić uwagę, na owe skojarzenia i odczucia, uściśleniu ich i skierowanie uwagi na pierwotne przyczyny tych reakcji. Odreagowaniu i uwolnieniu. Służy temu specjalna formuła regresingowa:
" Gdy odliczę od 3 do 0, przypomnisz sobie, kiedy po raz pierwszy pojawiły się takie odczucia (określenie ich w zależności od przebiegu sesji)... i uwolnisz się od tego na zawsze. 3.2.1.0 już ". Jeśli po tej formule poczujesz się lżej i przyjemniej to znaczy , że dany wzorzec puścił (przynajmniej częściowo).
Nie należy oczekiwać, że już pierwsza sesja rozwiąże i pokaże nam wszelkie problemy. Naszą pamięć należy rozruszać. W miarę praktykowania tej metody będziesz uświadamiać sobie coraz więcej. Nigdy nie przypominaj sobie niczego na siłę. Jest to podstawowy warunek w czasie sesji regresingowej.
By utrwalić i przyśpieszyć powrót do dobrego zdrowia, czy utrwalić pozytywne wzorce, po sesji należy pracować z afirmacjami na temat, tego co sobie uświadomiliśmy.

AFIRMACJE - Pomoc Przy Realizacji Pragnień
Afirmacja - (łac. afirmatio - potwierdzenie), wyrażenie zgody, potwierdzenie, uznanie czegoś za fakt, prawdę.

Tyle z Encyklopedii Powszechnej PWN. Dlaczego tak wiele technik związanych poprawą jakości życia przykłada do nich tak wielką wagę ? Od kiedy ludzie zauważyli ich siłę sprawczą na to co się nam przytrafia ? Można długo zadawać tego typu pytania, a rzecz tkwi w podświadomości, która nie cierpi na żadne racjonalne czy intelektualne rozważania. Podświadomość zawsze przyciąga do nas to co jej jest znane. Jeśli ciągle zajmujemy się narzekaniem na codzienność, we wszystkim dostrzegamy zło, pasjonujemy się najróżniejszymi spiskowymi teoriami, to sami przyciągamy sobie przykre doświadczenia. W afirmacjach przekodowujemy taki stan rzeczy.Recepty na to odnajdujemy też w Biblii " Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymaliście " (MK 11,24).

Sztuka tworzenia afirmacji polega na formowaniu naszych oczekiwań w czasie teraźniejszym tego czego oczekujemy. Pamiętać należy o prawidłowym ich formułowaniu. Podświadomość przyjmuje tak jak jej to podamy i nie bawi się w analizowanie, dlatego też nie afirmujemy np. " nie będę chory " tylko " jestem zdrowy". Generalnie należy zapomnieć, o słowie nie. Ale co począć gdy choroba tak nas przygniotła, że ani świadomie, ani podświadomie nie możemy się identyfikować choćby z najmniejszymi oznakami zdrowia. Najlepiej wtedy rozpocząć od afirmowania np. " pozwalam sobie każdego dnia czuć się coraz lepiej ", następnym krokiem może być " czuję się coraz lepiej " i dojść do " jestem zdrowy ". Zawsze powtarzamy afirmacje w trzech osobach : Ja (imię ) jestem zdrowy. Ty (imię) jesteś zdrowy. On (imię) jest zdrowy. Z każdą z afirmacji należy pracować od siedmiu do dwudziestu jeden dni, a gdy tego za mało, to do skutku. Należy też nie przesadzać z ich ilością, a ograniczyć się na przykład do czterech jednorazowo. Nie można też mieszać tematów np.: Jestem zdrowy, a szef docenia moją pracę. Zdrowie to jedno, a stosunki w pracy to już inna para kaloszy, mimo, że zdrowy pracownik jest bardziej cenny dla szefa.

Za najskuteczniejszą metodę afirmowania, uważa się taką, która polega na pięciokrotnym pisaniu jej po lewej stronie kartki, a po prawej umieszcza się wszelkie skojarzenia jakie pojawiły się przy pisaniu. Chodzi tu o uzmysłowienie sobie co nam przeszkadza w osiągnięciu wyznaczonego celu. Są to tak zwane uczucia przeciwstawne. Bardzo zależy nam na dobrym zdrowiu, ale jednocześnie czerpiemy korzyści z choroby. Jest to całkiem naturalne, bo gdyby ich nie było, to do czego miała by nam służyć choroba. Korzyści te mogą mieć najrozmaitsza podłoże. Może być to poczucie bezpieczeństwa socjalnego polegające na tym, że nic nie muszę, bo choroba mi na to nie pozwala. Dzięki niej mogę wymigać się z tego wszystkiego czego nie lubię, bądź na co nie mam chęci.

W takich przypadkach należy zająć się też afirmowaniem bezpieczeństwa w zdrowiu. Bywa też, że poprzez chorobę identyfikujemy się ze swoją rodziną. Skoro mój dziadek i ojciec umarł na zawał serca to i ja muszę. Wmówić sobie można wszystko i konsekwentnie dążyć do spełnienia kreacji.

Bywa też, że poprzez chorobę realizujemy oczekiwania otoczenia. A są one często bardo dziwaczne np. : w określonym wieku mamy zniedołężnieć albo zidiocieć, w ciąży muszę wymiotować albo przynajmniej mieć kłopoty z ciśnieniem itp. , itd.. Do identyfikacji powodów, dla których zainstalowaliśmy sobie chorobę służy nam prawa strona kartki, na której piszemy afirmację. Po przeanalizowaniu wszystkich skojarzeń też należy utworzyć odpowiednie afirmacje. W mojej pracy regresera spotykam się z tak dziwacznymi i nie mających nic wspólnego z logiką powodów, dla których ludzie chorują, że nawet najrzetelniejsze podejście do uzmysłowienia sobie skojarzeń jest bardzo trudne, a w wielu przypadkach niemal niewykonalne. Skupiłam się tu na zdrowiu, ale dotyczy to każdej dziedziny życia. Poprzez medytację też możemy dojść do faktycznych przyczyn naszych kłopotów. Najszybszym jednak sposobem jest Regresing. Podczas sesji, przy pomocy regresera i możliwości cofnięcia się w czasie do najwcześniejszego dzieciństwa, a niekiedy poprzednich wcieleń. Najłatwiej jest nam w tym stanie dowiedzieć się czego faktycznie oczekujemy i poprzez regresywną technikę pozbywania się negatywnych zapisów w naszej podświadomości. W ten sposób przyspieszamy znacznie cały proces. Jesteśmy bardziej świadomi siebie, a wiele problemów wyjaśnia się i przestaje mieć na nas wpływ. Afirmacje po sesjach Regresingu są lepiej sprecyzowane, a ich ilość zdecydowanie redukuje się.

Można też afirmować poprzez powtarzanie jej treści, jak mantrę, oczywiście też w trzech osobach. Jest też metoda wizualna zaspakajająca częściowo nasze potrzeby. Przez wiele osób traktowana jako coś nie mającego nic wspólnego z rozwojem duchowym. Nie zgadzam się z tym poglądem. Rozwój duchowy to nic innego jak poprawianie sobie jakości życia we wszystkich jego przejawach. Polega ona na tym, że robimy sobie kolaż ze zdjęć przedstawiających to na czym nam zależy. Mogą być to zdjęcia szczęśliwej rodziny, domu czy samochodu, o którym zawsze marzyliśmy, miejsc które byśmy chcieli zwiedzić. Możemy też umieścić napisy typu: "Nareszcie dobrze zarabiam." "Jestem z najodpowiedniejszym dla mnie partnerem." Patrzymy na ten kolaż wielokrotnie w ciągu dnia i identyfikujemy się z tym co na nim umieściliśmy. Każdą z metod afirmacji którą tu podałam można stosować osobno, albo razem według uznania.

I jeszcze jeden cytat z Biblii rozwinięcie przytoczonego na początku tego artykułu Ewangelia według św. Mateusza " Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: Tak Panie. Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niech tak się stanie! I oto otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: Uważajcie niech się nikt o tym nie dowie! Jest to klasyczny przykład bezpośredniego oddziaływania na podświadomość. Dostajemy to do czego ją przekonaliśmy. Nie da się tego dokonać bez usunięcia wszelkich "przeszkadzaczy".

Jest w tym przytoczonym fragmencie jeszcze jedna bardzo ważna informacja. Kiedy zdecydujesz się popracować ze sobą, to nie paplaj o tym na prawo i lewo. Poczekaj, aż zaczniesz mieć z tego wymierne korzyści. Jest to bardzo ważne. Chodzi tu o to by różnego rodzaje znawcy życia nie zniechęcili Cię, nie udowadniali, że to bez sensu, nie uda się, swoim sceptycyzmem i lekceważącymi uwagami zachwiali słuszność celów które sobie wyznaczyłeś.

Monika Kądziela
Warszawa dn. 05.05.2008 r.

Ponowne narodziny i co dalej?

W życiu wielu z nas zachodzą duchowe przemiany i przełomy. Warto więc co nieco o nich wiedzieć. Warto podejść do nich świadomie i z czystymi intencjami wobec siebie i swego rozwoju. A to dla wielu zbyt duży wysiłek!
Spotykam ludzi, którzy po spotkaniu jednego z Mistrzów współczesnych praktyk duchowych - Sai Baby - stracili całkowicie zainteresowanie dla spraw pracy, bądź zarabiana pieniędzy. Ich doskonale niegdyś prosperujące przedsięwzięcia zaczęły chylić się ku upadkowi do tego stopnia, że ich rodziny znalazły się na skraju nędzy i gdyby nie dobrzy ludzie, z pewnością zostałyby pozbawione nawet dachu nad głową, czy jedzenia.
Tymczasem Sai Baba naucza o powszechnej miłości, która ma ogarnąć cały świat i usunąć z niego cierpienia. Jego uczniowie usiłują przygotować się do nadejścia tych pięknych czasów i ... No właśnie, gdyby nie dobrzy ludzie, którzy nic na temat tej wspaniałej nowiny nie słyszeli, najczęściej pomarliby z głodu.
Nie należy tej uwagi potraktować jako krytyki nauczania Sai Baby, lecz jako dowód, że większość ludzi nie rozumie tego, w co wierzy. Nawet jeśli spotkali się oni z największymi autorytetami dającymi przykłady właściwego korzystania z cudownych mocy, które przecież drzemią w każdym z nas.
Wizja powszechnej miłości to marzenie o wspaniałym społeczeństwie, w którym nie ma cierpienia. Podobnie jest z wizją społeczności „wybranych” - zmartwychwstałych do życia wiecznego.
Aby uciec od cierpienia, jedni wybierają odurzenie, inni śmierć, a jeszcze inni usiłują zapewnić sobie życie wieczne. Wszystkie te propozycje wydają się w jakiś sposób atrakcyjne dla cierpiących ludzi. Mają jednak tę wadę, że nie są ostatecznie skuteczne. A ich atrakcyjność wynika z faktu, że opierają się na tym, co ludziom znane z doświadczenia, bądź z obserwacji.
Tym, co pozostaje poza doświadczeniem i obserwacją większości obywateli tego świata, są doświadczenia duchowe. Do nich należy zaliczyć między innymi duchowe narodziny.
„Ponowne” narodziny to doświadczenie duchowego przebudzenia. Doznając go ludzie zauważają, że istnieje nie tylko świat materialny, ale i duchowy. Doświadczają go, co nie było możliwe dotychczas, gdy tylko wierzyli w taką ewentualność, lub odrzucali ją. Teraz mają bezpośrednie doświadczenie tego, o czym mówili mistycy i co jest przedmiotem wierzeń religijnych.
I co z tego wynika?
Reakcje na owo doświadczenie są różne. Jedni przechodzą nad nim do porządku dziennego uważając, że tak powinno być, bo na to czekali. Inni odnoszą wrażenie, że zwariowali i mają nadzieję, że ta halucynacja wkrótce minie i już nigdy nie wróci. Tu ciekawy przykład. Otóż pewna dziewczyna bardzo chciała doświadczyć głębokiej medytacji i cały czas opowiadała o tym, jak to zależy jej na oświeceniu. Wreszcie udało się spróbować wejść w głęboką medytację, a wówczas jej otoczenie doznało szoku. Dziewczyna zaczęła się drzeć, że to za wcześnie, że jeszcze się nie wyszalała, że wcale jej się nie spieszy do oświecenia. A na drugi dzień zaćpała tak ostro (pierwszy raz w życiu), że ledwo ją odratowano. Muszę przyznać, że to wyjątkowa reakcja na doświadczenie medytacji.
Jest też spora grupa takich, którzy wcześniej bardzo cierpieli i teraz, gdy nagle doznali, że cierpienie może zniknąć, zaczynają wykonywać różne duchowe praktyki z nadzieją, że uciekną w nie od cierpienia, od tego obrzydliwego materialnego ciała i znienawidzonego świata. W ich pojęciu życie dzieli się na sferę materialną i duchową, a oni właśnie wybierają „tę lepszą cząstkę” i usiłują zapomnieć o tej „gorszej”. Tacy ludzie medytacje, modlitwy, czy kontemplację, traktują jak narkotyk, od którego usiłują się uzależnić i który pomaga im zapomnieć o problemach.
Podczas medytacji i kontemplacji jesteśmy wolni od problemów, od kłopotów i od cierpienia. W tym stanie umysłu następuje również uzdrowienie ciała i umysłu. Są więc owe praktyki pewnymi „lekarstwami” duszy. Kiedy jednak zaprzestaje się z nich korzystać, wówczas wraca cały horror tego świata wraz z towarzyszącym mu cierpieniem i niepokojem.
Widząc, że tak jest, wielu ludzi usiłuje jak najczęściej medytować, by zapomnieć o cierpieniu i jego przyczynach. Wydaje się, że wielu z nich żyje w swoistej duchowej ekstazie. Za nic mają oni sobie problemy tego świata, choroby ciała, czy swoje niepowodzenia. Usiłują nauczyć się brać życie takim, jakim ono do nich przychodzi. Twierdzą, że na tym polega pokora i rezygnacja z ego. Nie zauważają, że po zakończeniu medytacji władzę nad ich umysłami obejmuje właśnie owo znienawidzone ego, które podobno ma być powodem wszelkich cierpień. Nie zdają sobie również sprawy z faktu, że ich świat tworzą ich własne wyobrażenia. A przecież kreowany przez ich oczekiwania świat był dotychczas cierpieniem bądź udręką, od której usiłują uciec.
To prawda, że świata nie da się zmienić. Można go najwyżej „przemeblować”, czy inaczej poukładać. On jest i pozostanie takim, jaki był. Można też na niego spojrzeć z innej - boskiej perspektywy.
Czy jedynym ratunkiem pozostaje ucieczka w medytację, kontemplację lub modlitwę? A może lepiej uciec w świat fantazji? Czyż to nie łatwiejsze? Nawet niektóre terapie zalecają przecież leczenie fantazjami. I podobno daje to niezłe rezultaty.
Ciekawe...
Ucieczka z tego świata jeszcze nikomu się nie powiodła. Owszem, zauważano tu i ówdzie chwilową poprawę, ale na dłużej okazywało się, że problemy, o których usiłowano zapomnieć, nadal pozostają nierozwiązanymi i „niestety”, odwracają uwagę adepta od duchowej praktyki, sieją niepokój i wątpliwości w jego już prawie doskonałym umyśle. Inną możliwością jest, że człowiek, który sam siebie uważa za bardzo uduchowionego, ma kłopoty ze zdrowiem, z pracą, z pieniędzmi (nie tylko brakuje mu na mieszkanie czy jedzenie, ale „wiszą” nad nim długi, które wierzyciele usiłują odzyskać sprawiając mu wiele kłopotów) i wreszcie zamęt z związkach z otoczeniem (szczególnie z rodziną). A więc nie ma ucieczki, nie ma szans, żeby się stąd wydostać? Nawet wyjście „nogami do przodu” nie jest dobrym wyjściem. Owszem, może się ono wydawać dobre tym, którzy nie wierzą w reinkarnację, ale ostatecznie nie jest skuteczne. To szczególny powód do rozpaczy dla tych, którzy usiłowali się wiele razy skutecznie zniszczyć i nigdy nie osiągnęli zaplanowanego rezultatu. A i tacy trafiają się na „duchowej ścieżce”.
Jeśli nie można uciec i nie da się zmienić świata, to czy cokolwiek można zmienić po narodzeniu się na nowo?
Owszem, można zacząć zauważać, że świat materialny rządzi się innymi zasadami niż te, do których przywykliśmy. A więc można nauczyć się żyć z wiedzą o tych zasadach. Można wreszcie zacząć żyć z nowym nastawieniem.
Ale czy to uwolni od cierpienia i od niepowodzeń, od tego wszystkiego, od czego ludzie usiłują uciec w praktyki religijne, w alkohol czy narkotyki? Owszem.
Zmiana punktu widzenia może przynieść zmianę decyzji i postępowania, a to już właściwa droga do uzdrowienia, poprawy jakości życia i związków i do odnoszenia sukcesów. I wreszcie można nauczyć się stosować nowo odkrywane prawa do poprawy jakości życia i odnoszenia sukcesów (w tym i do samouzdrawiania).
Tego nie uczą w kościele. To więc może budzić twój sprzeciw lub nawet wrogość wobec tego, o czym napisałem. No właśnie, twoja reakcja zależy od twojego punktu widzenia. Kiedy on się zmieni, zmieni się i twoja reakcja. Ale niekoniecznie nagle, automatycznie czy 100 procentowo. Patrząc inaczej, ciągle będziesz widział to samo, jeśli nie zmienisz swoich wyobrażeń o sobie, o świecie czy nawet o duchowej praktyce.
Kiedy byłeś dzieckiem, nauczono cię, że starszym należy ustępować, gdyż są oni silniejsi od ciebie. Gdy jesteś dorosły, w obecności niektórych osób czujesz się jak dziecko. A przecież już nim nie jesteś. To tylko twoje przyzwyczajenie z innej sytuacji nie pozwala ci widzieć dokładnie i precyzyjnie tego, na co patrzysz. Tak jest ze wszystkim, o czym miałeś „wyrobioną opinię”. Owa opinia przeszkadza ci widzieć to, na co patrzysz, takim, jakie jest. „Wyrobiona opinia” sprowadza cię na manowce i to ona jest odpowiedzialna za twoje cierpienia, za twoje upadki bądź sukcesy. Nie żadne tam otoczenie, nie twoja rodzina, nie władza, ale właśnie twoje uprzedzenia. Gdybyś był od nich wolny, mógłbyś robić co innego, niż musisz robić, niż robisz. Widziałbyś wówczas to, czego nie dostrzegasz mając „wyrobioną opinię” i kierując się dotychczasowym doświadczeniem. Nie wierzysz?
To masz po co czytać dalej. Może zechcesz co nieco spróbować pomyśleć i pożyć po nowemu? A jeśli nie, to twoje dotychczasowe doświadczenie będzie nadal stanowić podstawę podejmowania twych decyzji w przyszłości, w każdej nowej sytuacji, która przecież z przeszłością nie ma nic wspólnego. Ciągłość swego życia, swych sukcesów bądź porażek ustanawiasz tylko ty sam. I w każdej chwili możesz zdecydować, że chcesz przerwać to, co ci już nie odpowiada. Zastąp to jednak mądrze.

Zapraszam na sesje Regresingu - Krzysztof Czarnocki.